Jakarta - 4 dagen chaos

Voor Sony Mobile een aantal dagen naar Jakarta om zelf te ervaren dat de telecom wereld er daar echt heel anders uitziet. Een reis die veel indrukken bij mij hebben achter gelaten. (klik op de foto om ze te zien en te lezen)

Nadat ik mij work pass heb ontvangen, is het een stuk gemakkelijker om te reizen. Je paspoort en een vingerafdruk en je ben door de douane. Dat scheelt een lange tijd in de rij staan. In Jakarta moet je voor 25,- US$ een visum kopen. Denk niet dat je dat met roepies kunt betalen want je hebt echt US Dollars nodig.

  

Tijdens de route vanaf het vliegveld naar de stad maak je gelijk kennis met de enorme chaos in Jakarta. Bussen, auto's, vrachtwagen, brommer (heeeel veel brommers) voetganger met handkarren, etc, etc proberen zich met veel getoeter een weg te banen door de stad. Regels bestaan er niet, net zo min als verkeersstroken. 

Ik was naar Jakarta gekomen om niet alleen het Sony Mobile team te ontmoeten maar ook te ervaren hoe de telecomretail daar is georganiseerd. Er zijn een aantal grote en zeer moderne shopping malls waarin de bovenste verdieping veelal is gereserveerd voor elektronica en telefonie.

Onze Brand store ziet er indrukwekkend uit, alleen loopt het er niet echt storm. Dat geldt overigens ook voor de Brand stores van onze concurrenten en naast onze winkel gevestigd zijn. Voor de echte handel moeten we op een hele andere plek in de stad zijn. (daarover later meer)

Om van het ene naar het andere winkelcentrum te komen, hebben we een auto met onze eigen driver tot onze beschikking. Dat is hier redelijk normaal. Elk bedrijf heeft een aantal drivers in dienst of tot zijn beschikking die het personeel van a naar b brengt. Het maakt niet uit op welk tijdstip van de dag je een driver nodig hebt er staat er altijd wel eentje paraat.

Als Noord-Europeaan uit een goed georganiseerd land kijk je echt je ogen uit. Dat deze fietser met gevaar voor eigen leven tegen het verkeer in rijdt is totaal niet vreemd. Net zo min als al die karretjes die eten verkopen langs de weg overigens. Op elke hoek van de straat staan er zo'n 10 tot 15 naast elkaar. Sterker nog ik heb ze in een tunnel zien zitten, op een stoeprand van hooguit 30 cm breed zitten zij hun etenswaren te verkopen. De meeste tijd sta je toch stil in het verkeer dus ze maken altijd kans om iets te kunnen verkopen.

Als je denkt dat er totaal geen orde in Jakarta is, heb je het mis. Het verkeer mag dan een chaos zijn, als het gaat om de veiligheid gaat, krijg je de indruk dat ze elk moment van de dag (weer) een aanslag van Al Quaida verwachten. Bij elk kantoor, hotel of winkelcentrum word je tot stilstand gebracht, komt er twee man beveiliging met spiegels onder de auto kijken, de achterklep openen of handschoenen kastje controleren.Het ziet er indrukwekkend uit maar eigenlijk is de controle een lachertje omdat je natuurlijk overal explosieven kunt verstoppen. Maar goed, het hek gaat pas open als alles oke is. Maar dan ben je er nog niet! Ook om elk gebouw binnen te komen, word je gecontroleerd als of je het vliegtuig instap. Tassen, koffers, mobieltjes alles gaat door de scannerr en dan mag je zelf ook nog even door een detector. En dan pas mag je naar binnen.

De lobby van het hotel (Hotel Mulia) waar ik verbleef is een oase van rust en netheid. Personeel is super attent, behulpzaam en servicegericht. 

Het is op deze foto niet heel duidelijk te zien, maar alsof de chaos nog niet groot genoeg is, staan er regelmatig jonge gasten tussen de auto's om kranten of snoep ed. te verkopen.

Nog een kort stukje over een bijzonder lunch die ons werd aangeboden door een distributeur. Zij heeft ons kennis laten maken met de Indonesische keuken van het eiland Manado waar zij is geboren. In restaurant Beautika heb ik, naast deze lekkernijen op de foto (die overigens mijn mond uit branden zo heet was het) voor het eerst vleermuis gegeten, zo werd mij achteraf medegedeeld. Fijn! Maar eerlijk is eerlijk, het was nog lekker ook!

En hier vindt de serieuze telecom handel plaats. Verdieping na verdieping met kleine papa en mama winkeltjes waar de nieuwst smartphones in vitrines zijn uitgestald. Zie je een winkeltje dat je aanspreekt, dan ga je zitten, krijg je een flesje water aangeboden en ga je onderhandelen. Abonnementen worden hier praktisch niet verkocht.

s 

In een aantal van die winkeltjes staan onze eigen Sony Mobile promotors. Daarnaast hebben we ook merchandisers rondlopen die niet anders doen dan checken of onze toestellen en het reclame materiaal er (nog) goed bijliggen. "Nog" goed bijliggen omdat de concurrent dat namelijk ook doet en het een gevecht blijft wie zijn materiaal er het langste heeft staan, hangen of liggen.  

Het deed mij het meeste denken aan een soort telecom kasbah in Marrakech!

Tot slog nog een mooi plaatje net voordat de landing op Singpore Changi airport wordt ingezet. Lekker weer naar een stad met orde en netheid!